Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lubinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2019r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Mariola Majer-Świrska

Protokolant: Adrianna Bilewicz

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2019r. w Lubinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje powódce, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 684,50 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 2502/18

UZASADNIENIE

Powódka M. G. w pozwie z 26 czerwca 2018 r. skierowanym przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o zapłatę kwoty 2 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 7 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, kwoty 33,90 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia oraz zasądzenia na rzecz powodów od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że 23 marca 2016 r. w P., kiedy wracała z pracy do domu była pasażerką busa, w który uderzył autobus. W chwili zdarzenia powódka stała w środku pojazdu oczekując na zakup biletu, poczuła silne uderzenie po czym upadła na podłogę. Została przewieziona karetką do przychodni w P., gdzie stwierdzono uraz odcinka szyjnego i założono kołnierz ortopedyczny. Powódka chodziła na rehabilitację. Miała problemy przy wykonywaniu czynności dnia codziennego a dolegliwości bólowe spowodowały pogorszenie się stanu psychicznego.

W toku likwidacji szkody ubezpieczyciel decyzją z 6 listopada 2017 r. wypłacił powódce kwotę 1 600 zł tytułem zadośćuczynienia.

W dniu 17 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy w Lubinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Strona pozwana zanegowała zarówno roszczenie powódki co do wypłaty zadośćuczynienia jak i zwrotu kosztów leczenia, gdyż faktura przedłożona przez powódkę była nieczytelna przez co strona pozwana nie mogła zweryfikować jaki zakup został udokumentowany i czy miał on związek z leczeniem powódki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Po zakończonej pracy 23 marca 2016 r. M. G. udała się na dworzec autobusowy w P.. Kiedy weszła do busa i kupowała bilet, w tył pojazdu uderzył autobus, który po prostu stoczył się i pchnął busa.

Powódka poczuła uderzenie, a następnie straciła równowagę upadając między siedzenia w busie. Autobus kilkakrotnie pchnął busa, powodując tym samym szarpanie znajdujących się w nim pasażerów. Powódce po opuszczeniu pojazdu zaczęło się kręcić w głowie oraz poczuła silniejszy ból w okolicach szyi, który narastał.

Powódka została zabrana karetką pogotowia do przychodni w P.. Po wykonaniu zdjęć rtg stwierdzono naciągnięcie więzadeł w odcinku szyjnym. Powódce założono kołnierz ortopedyczny i skierowano ją do poradni specjalistycznej celem rehabilitacji.

Powódka po wypadku miała bóle kręgosłupa szyjnego, odczuwała drętwienie kończyn. Stosowała rehabilitację, głównie masaże oraz magnetronik. Na zwolnieniu lekarskim przebywała około 1 miesiąca. Przed zdarzeniem z 23 marca 2016 r. powódka nie leczyła się na kręgosłup. Ponadto była aktywna fizycznie tj. lubiła tańczyć i chodzić na ćwiczenia. Po wypadku powódka uczęszcza na zumbę, rozciąganie i callanetics. Powódka podała, że przed zdarzeniem była uśmiechnięta i pełna energii, a później czuła się psychicznie zdruzgotana. Po powrocie do pracy nie potrafiła w niej przesiedzieć 8 godzin, gdzie wcześniej nie miała z tym problemu. Pracuje w P., gdzie dojeżdża z C. samochodem albo busem. Powódka cały czas ma obawy, że może się coś zdarzyć. Jest nerwowa, rozdrażniona, odczuwa bóle głowy i szumy w uszach.

Dowód:

- karta wypadku w drodze do pracy lub z pracy z dnia 18.04.2016 r., k. 10-10v;

- karta informacyjna (...) Centrum Usług (...) z dnia 23.03.2016 r., k. 11;

- opinia lekarska z dnia 23.03.2016 r., k. 12;

- skierowanie do poradni specjalistycznej oraz kserokopie historii choroby, k. 13-22;

- zaświadczenie KPP w P. z dnia 31.05.216 r., k. 23;

- wyrok nakazowy Sądu Rejonowego W Lubinie z dnia 14.09.2016 r. w sprawie o
sygn. akt II W 1017/16, k. 24;

- przesłuchanie powódki M. G., e-protokół z dnia 29.11.2018 r., k. 54-55;

W toku likwidacji szkody strona pozwana (...) S.A. w W. na mocy decyzji z 6 listopada 2017 r. przyznała na rzecz M. G. kwotę 1 600 zł tytułem zadośćuczynienia. Ubezpieczyciel nie przyznał zwrotu kosztów leczenia, ponieważ przedstawiona przez powódkę faktura była nieczytelna.

Dowód:

- decyzja strony pozwanej z dnia 06.11.2017 r., k. 26.

Powódka na skutek zdarzenia z 23 marca 2016 r. doznała skręcenia szyjnego odcinka kręgosłupa, który to uraz nie spowodował uszkodzeń anatomicznych w obrębie układu kostno-stawowego, więzadłowego czy mięśniowego. Odniesione podczas wypadku obrażenia nie skutkują następstwami ze strony układu kostno-stawowego nie pozostawiły trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Przebyte skręcenie szyjnego odcinka kręgosłupa nie rzutuje na aktywność życiową powódki. Rokowania na przyszłość dotyczące następstw wypadku z 23 marca 2016 r. są pomyślne.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii dr n. med. J. S. z dnia 25.04.2019 r., k. 62-63.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości.

W sprawie bezspornym było, że 23 marca 2016 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego poszkodowana M. G. doznała skręcenia szyjnego odcinka kręgosłupa.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy powódka zasadnie żąda zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2 000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia w wysokości 33,90 zł.

Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności odszkodowawczej co do zasady, natomiast nie zgodziła się z wysokością roszczeń zgłoszonych przez powódkę, wskazując że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła na rzecz powódki kwotę 1 600 zł, która była adekwatna do doznanych obrażeń.

W myśl art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda w rozumieniu tego przepisu to szkoda niemajątkowa, ujmowana jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi. Przyznanie zadośćuczynienia ma przede wszystkim na celu złagodzenie tych cierpień, przy czym jego wysokość nie może być dowolna i musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy.

W niniejszej sprawie podkreślenia wymaga, że zadośćuczynienie na podstawie art. 445 § 1 k.c. stanowi naprawienie krzywdy jako szkody niematerialnej, wywołanej uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. W związku z tym same uciążliwości i przykrości, odczuwane przez poszkodowanego, nie uzasadniają przyznania zadośćuczynienia. Wymagane jest zaistnienie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Za równoznaczne z rozstrojem zdrowia nie mogą być uznane ujemne przeżycia, czy nawet stres (vide: wyrok SA w Poznaniu z dnia 09 lipca 2003 r., I ACa 396/03). Przyznanie przez sąd zadośćuczynienia uzależnione jest zatem od wystąpienia krzywdy, będącej następstwem uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. W świetle powołanych art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c. – jeżeli nie doszło do uszkodzenia ciała lub nie nastąpił rozstrój zdrowia – brak podstaw do zasądzenia ww. świadczenia. Ustawa wymaga czegoś więcej niż stwierdzenia ujemnych przeżyć psychicznych. (vide: A. S., Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową, B. 1999, s. 167).

W postępowaniu likwidacyjnym strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za sprawcę kolizji i na podstawie przedłożonych dokumentów wypłaciła na rzecz powódki kwotę 1 600 zł tytułem zadośćuczynienia. Odmówiła zwrotu kosztów leczenia, gdyż przedstawiona przez powódkę faktura była nieczytelna i mimo informacji od strony pozwanej powódka nie przedłożyła wyraźnego rachunku.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, a także opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej dr n. med. J. S., Sąd doszedł do przekonania, że wypłacona przez ubezpieczyciela kwota zadośćuczynienia w wysokości 1 600 zł na rzecz powódki była odpowiednia i w pełni rekompensowała doznaną przez nią krzywdę.

Zasada rozkładu ciężaru dowodu skonkretyzowana w treści art. 6 k.c. przewiduje, że ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty uzasadniające to żądanie. Do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie. W ocenie Sądu ciężarowi temu powódka nie sprostała. Nie wykazała zasadności swojego roszczenia tj. dopłaty zadośćuczynienia w wysokości wskazanej w pozwie.

Powódka twierdziła, że była zdruzgotana psychicznie natomiast jak podała, nie kontynuuje i nie korzysta z pomocy psychologa czy psychiatry, stąd wniosek o opinię biegłego psychiatry był zbędny do rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto mimo kolizji drogowej powódka nadal korzystała z jazdy busem, a nawet jeździła samochodem. Powódka uczęszcza na zumbę, rozciąganie czy zajęcia callanetics, a zatem nie wykazała żeby jej stan fizyczny był na tyle zły, aby musiała zrezygnować z aktywności fizycznej. Poza tym, jak podała jej leczenie polega na zażywaniu tabletek przeciwbólowych.

Biegły sądowy w swojej opinii podał, że u M. G. nie wystąpił żaden uszczerbek na zdrowiu a doznany uraz skręcenia szyjnego odcinka kręgosłupa nie miał wpływu na aktywność życiową powódki. Biegły ustalił uszczerbek na poziomie 0%.

Sąd ocenił w/w opinię biegłego sądowego jako wiarygodną i przydatną do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem została sporządzona w sposób fachowy i rzetelny, zgodnie ze wskazaniami specjalistycznej wiedzy. Ponadto żadna ze stron nie wniosła do tych opinii zastrzeżeń, co pozwala przyjąć, że strony zgodziły się z wnioskami sformułowanymi przez biegłego.

Sąd nie dopuścił dowodu z opinii biegłego psychiatry jak wyżej zauważył, uważając go za zbędny dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzający do przedłużenia postępowania. Wobec powyższego Sąd uznał, że dolegliwości bólowe powódki – podawane subiektywnie przez nią samą, powodowały, co najwyżej, umiarkowane dolegliwości bólowe i dyskomfort w związku z ograniczeniami ruchowymi szyi i dyskomfort psychiczny. Przyjmując nawet, że każdej kolizji towarzyszą ujemne przeżycia i emocje oraz stres, to raz jeszcze należy podkreślić, że wypłacone zadośćuczynienie w wysokości 1 600 zł jest odpowiednie, a dalsze żądanie powódki subiektywne, nieudowodnione i bezzasadne. Również żądanie zwrotu kosztów leczenia w wysokości 33,90 zł nie zostało przez powódkę udowodnione, gdyż przedłożona przez nią faktura jest nieczytelna i nie można z niej wywnioskować czego dotyczy.

Dlatego też Sąd oddalił powództwo M. G. w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w pkt II sentencji wyroku zgodnie z treścią art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie na koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwota 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

W pkt III sentencji wyroku, na podstawie art. 83 ust. 2 w związku z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594) zobowiązano powódkę– jako przegrywającą sprawę - do pokrycia wydatku w postaci wynagrodzenia biegłego, tymczasowo uiszczonego ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie w wysokości 684,50 zł.